جمعه دهم فروردین ماه

اقبالی: تجربیاتم را رایگان در اختیار نسل آینده قرار دادم

شنا از جمله ورزش هایی است که سن و سال نمی شناسند و در هر شرایط و وضعیتی که باشید می توان به آن پرداخت، حتی بسیاری از افرادی که با مشکلات حرکتی دست به گریبان هستند به توصیه پزشک به این ورزش روی می آورند تا دوباره سلامتی خود را پیدا کنند. هماهنگی دست، پا و عضلات بدن کافی است تا شما تجربه ای لذت بخش از این ورزش آبی را تجربه کنید اما در بعد قهرمانی همه چیز متفاوت می شود و این جا صحبت از هزارم ثانیه ها است و مدال ها و افتخاراتی که برای رسیدن به آن باید سال ها تمرین و پشتکار داشت.

خوشبختانه در فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا به ورزش شنا اهمیت بسیاری داده می شود و در این سال ها نیز شاهد بودیم ورزشکاران این فدراسیون در رقابت های جهانی خود را در میان برترین های جهان قرار داده و مدال های متعددی نیز برای ایران به دست آورده اند.

به همین منظور پای صحبت های یکی از مردان پرتلاش، خستگی ناپذیر و البته بی ادعای رشته شنا نشستیم و دقایقی با او در مورد این ورزش، افتخارات و خاطرات گذشته سخن گفتیم.

محمد حسین اقبالی، رییس انجمن شنای فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا است، مردی که سال ها تجربه و دانش خود در حوزه ورزش را به کار گرفته تا قهرمانانی مدال آور را به جامعه ورزش ایران تقدیم کند.

اقبالی صحبت های خود را این گونه آغاز می کند، در هفتمین دوره المپیک آسیایی که در سال 1353 و در تهران برگزار شد عضو کمیته برگزاری شنا بودم و حضوری فعال در آن بازیها داشتم. یادم می آید در آن زمان مسابقات خیلی خوبی در تهران برگزار شد و تیم بعد از ژاپن در جایگاه دوم ایستاد و چین سوم شد.

در آن سالها من سرمربی و سرپرست تیم بودم و اولین مدال تاریخ شنای ایران را در همان دوران و در رقابت های برون مرزی گرفتیم. سال 1374 بود که تیم ملی شنای ایران را به مسابقات آسیا پاسیفیک اعزام کردیم که به میزبانی سریلانکا و در شهر کلمبو برگزار می شد و اولین مدال شنا را در ادوار تاریخ به دست آوردیم.

نام شما به عنوان بنیانگذار شنای پیشکسوتان هم مطرح است.

بله، این اتفاق در سال 1375 روی داد و شنای پیشکسوتان را فعال کردیم. در این مسابقات شناگران از سن 25 تا 104 سال با هم به رقابت می پردازنند و در مسابقات جهانی که هر دو سال یکبار برگزار می شود توانمندی های خود را را رخ هم می کشند.

از سال 1380 نیز سرمربی و مسوول انجمن شنا فدراسیون جانبازان و معلولان هم هستم و در این مدت افتخارات بسیاری را به همراه ورزشکاران برای کشورمان کسب کردیم. تا امروز در 20 رویداد مهم جهانی به میدان رفتیم اما در رقابت های مالزی که در سال 2006 برگزار شد خیلی خوب ظاهر شدیم و مدال های رنگارنگی گرفتیم که شامل 5 نقره و 4 برنز بود.

در سال 2010 و در بازی های گوانگژو هم موفق شدیم 2 طلا، یک نقره و 3 برنز بگیریم و در اینچئون کره جنوبی نیز که در سال 2014 برگزار شد باز هم مدال کسب کردیم و این بار سهم ما 5 نقره و 3 برنز بود، در بازی های آسیایی جاکارتا هم با شاهین ایزدیار 6 طلا گرفتیم که موفقیتی چشمگیر بود.

در شنای ناشنوایان و در مسابقات تایوان هم عملکرد خوبی داشتیم و با وجود رقبای قدرتمندی که در آن مسابقات حضور داشتند موفق شدیم در تیمی روی سکو برویم و 2 مدال برنز برای ورزش ایران به ارمغان بیاوریم. این افتخار را دارم که به عنوان مدیر فنی فدراسیون نابینایان و کم بینایان نیز در خدمت جامعه شنا باشم و برای رشد و ارتقای این رشته از هیچ کوششی دریغ نمی کنم.

برای انتقال این تجربیات به نسل های آینده چه باید کرد و اقدامی در این خصوص انجام شده یا نه؟

وقتی عشق در کار باشد، خستگی معنا ندارد. من در تمام این سالها با جان و دل کار کردم و هر جا بودم برای رشد و موفقیت شناگران از هیچ کار کوتاهی نکردم. به هر حال تجربیاتی که در این سالها به دست آمده باید به شکلی مطلوب در اختیار جوانان امروز و امیدهای آینده این ورزش قرار بگیرد، برای همین کتابی را تحت عنوان بهداشت و ورزش را نوشتم که در سال 87-1386 به عنوان کتاب برتر سال ورزش و خانواده انتخاب شد که تا الان به چاپ شانزدهم رسیده و من این کار را به صورت رایگان انجام دادم تا هم ارزانتر و هم راحتر در اختیار دانشجویان و علاقه مندان قرار بگیرد.

در سال 1372 نیز یک فیلم آموزشی با همکاری صدا و سیما ساختم که بسیار مفید بود و هنوز هم در آموزش شنا مورد استفاده قرار می گیرد و به نوعی الفبای شنا را آموزش می دهد و این فیلم به همه مربیان شنا کشور داده شد. یک فیلم 2 تا 3 ساعته نیز با مضمون آموزش شنای پیشرفته برای پخش تلویزیون تهیه شد که متاسفانه فایل تصویری آن در اختیار من نیست.

نرم افزار شنا را هم با همکاری یکی از غواصان تهیه کردیم که آموزش شنا را از صفر تا صد در آن آموزش داده ایم. در این برنامه تصویربرداری زیر آب مورد تاکید و توجه قرار گرفته تا شناگر بیشتر با ماهیت موضوع آشنا شود و درک درستی از آن پیدا کند.

مدرس ارشد فدراسیون شنا در تمام سطوح هم هستم و کلاس های بازآموزی شنا را برگزار می کنم، در همین ایام کرونا نیز بیکار نبودیم و به صورت آنلاین تجربیات خودم را در اختیار مربیان کشور قرار دادم.

و محمد حسین اقبالی با این همه مشغله کاری چطور با فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا آشنا شد؟

اول باید بگویم حضورم در جمع ورزشکاران این فدراسیون یک افتخار برای من است، سالهاست که با بچه های فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا کار می کنم و به خوبی همه آنها را می شناسم. از طرف این فدراسیون نامه ای به فدراسیون شنا زده شده بود مبنی بر اینکه یک مربی جهت همکاری معرفی شود، من یکی از همکاران را معرفی کرده بودم اما چند روز رییس وقت فدراسیون ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا جلسه حضوری را برگزار کرد و از من خواست تا به جمع مربیان این فدراسیون اضافه شوم و اینگونه بود که کار شروع شد.

در سال 2007 کارم را با این فدراسیون شروع کردم و در مسابقات تایلند موفق شدیم 3 نقره و 4 برنز را در نخستین حضورمان کسب کنیم. این موفقیت باعث شد رویدادها و مسابقات متعددی را پشت سربگذاریم ، در آن زمان مسابقاتی تحت عنوان رقابت های آسیا و خاورمیانه برگزار می شد که کویت میزبان آن بود و با قهرمانی تیم ایران همراه شد. در آن مسابقات شناگران ایرانی تمامی مدال ها را کسب کردند و برای این که رفاقت در ورزش را معنا کنیم به صورت افتخاری یک مدال نقره به تیم میزبان هدیه دادیم که به نوبه خود جالب و قابل توجه بود، همین اتفاق در مسابقات تونس هم افتاد و آنجا نیز یک مدال به تیم میزبان هدیه کردیم تا خاطره خوشی از ما داشته باشند.  

یک خاطره خوش از آن بازی ها دارم که جالب است. در بازی های آسیا و خاورمیانه کویت رشته والیبال هم بود که ایران در آن دوره تیمی نداشت. من از بچه های شنا، دوومیدانی و تنیس روی میز که سابقه بازی والیبال داشتند یک تیم درست کردم و در مسابقات حاضر شدیم. نکته قابل توجه این بود که در کمال تعجب همگان همه تیم ها را بردیم و قهرمان شدیم و این یک خاطره شیرین از آن دوره بود.

از افتخارات و موفقیت های شنا صحبت کردیم، آیا در همه این مسابقات رکوردی به نام ایران ثبت شده یا افتخاری که برای ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا به ثبت رسیده که حائز اهمیت باشد؟

بله، نقطه عطف حضور و موفقیت ما به مسابقات جهانی 2011 سوئد باز می گردد که تیم ایران در کل، پنجم جهان شد و تیم شنا موفق شد 4 طلا، 2 نقره و 4 برنز را به نام خود ثبت کند، در همان رقابت ها 4 رکورد جهانی هم به دست آمد که همچنان به نام ایران و شناگران کشورمان می باشد.

در سال 2013 هم قرار بود در رقابت های جهانی استرالیا به مصاف رقبای خود برویم که تیم ایران اعزام نشد اما 2 سال بعد و در 2015 آفریقای جنوبی عملکرد خوبی را از خود به نمایش گذاشتیم، در 2017 در رقابت های اسپانیا که در شهر مالاگا برگزار شد یک نقره و 2 برنز گرفتیم تا بازهم شنا در جمع رشته های مدالی ایران باشد. البته باید به مسابقات آرژانتین هم اشاره بکنم که نتایج خوبی از سوی شناگران کشورمان به دست آمد.

آخرین حضور ما در شنا هم به مسابقات جهانی انگلستان باز می گردد که تنها با یک شناگر به میدان رفتیم و حاصل تلاش این شناگر هم یک مدال برنز بود، اما باید این مساله اشراف داشت که واقعا کار برای گرفتن مدال سخت شده و برای رسیدن به این موفقیت نیاز به تمرین، اردو و تلاش مضاعف است و امروز همه کشورها برای رسیدن به مدال و سکوی قهرمانی با برنامه و بودجه به میدان می آیند.

وضعیت شناگران الان چطور است، با این وضع کرونا و تعطیلی استخرها؟

قبل از کرونا تمرینات خیلی خوبی را داشتیم و بچه ها بر اساس برنامه ای که می دادم تمرین می کردند، الان هم در ارتباط هستیم و به نوعی شرایط و زمان را مدیریت می کنیم تا انشالله با بهبود شرایط کارمان را دوباره از سر بگیریم.

واقعیت این است که برگزاری اردو در رشته ای مانند شنا بسیار مهم است چرا که تمرینات باید منظم دنبال شود تا هم شرایط روحی ورزشکاران و هم وضعیت جسمانی آنها روز به روز بهتر شود. ارتباط من با شناگران، ارتباط خانوادگی است و سعی می کنیم همدیگر را خوب درک کنیم. هر جا لازم باشد کمک می کنم و اگر نیاز باشد کاری صورت بگیرد دریغ نخواهم کرد و یک رفتار دو سویه و تعاملی خوب میان ما برقرار است . شناگران ما با هم خوب هستند و ارتباط خوبی با هم دارند. حتی مسابقاتی داشتیم که یکی از ورزشکاران ما مدال نگرفته بود اما سایر شناگران به گونه ای برنامه ریزی کردند که او در بهترین شرایط قرار بگیرد و یک مدال برنز به دست آورد و این نشان می دهد در ورزش با رفاقت هم می توان موفق شود.

و خاطره خاصی از این همه فعالیت در ورزش دارید؟

در مسابقات کویت وقتی تیم ایران اول شد خانم دکتر هاشمی لطف بزرگی به همه ما کردند و اعضای کاروان را راهی مکه مکرمه کردند، این یک خاطر فراموش نشدنی در ورزش من بود و خدا را شاکرم که این فرصت به من داده شد تا خانه خدا را زیارت کنم.اما یک خاطره تلخ هم دارم، متاسفانه یک شناگر خوب داشتیم که در مسابقات تایلند هم مدال آور بود، جوانی تحصیل کرده و با اخلاق به نام احمدی بو که اکنون در میان ما نیست اما یادش همیشه با ماست.

و سخن پایانی

برای همه ورزشکاران ورزش بیماران خاص و پیوند اعضا آرزوی موفقیت و سربلندی دارم و امیداورم تلاش های مسوولان فدراسیون و دست اندکاران ورزش با کسب سکوهای قهرمانی همراه باشد، همانطور که در آخرین حضور خود در مسابقات جهانی انگلستان موفق شدیم برای نخستین بار عنوان سومی جهان را به دست بیاوریم امیدوارم این روند ادامه داشته باشد و باز هم بتوانیم پرچم مقدس کشورمان را بر قله ورزش جهان به اهتزاز درآوریم.